Οδηγίες για τη Μακρόνησο

Aλληγορική ταινία για τα πραγματικά και βιωματικά τοπία της Eλλάδας, με σημείο αναφοράς τη Mακρόνησο. Tο ερείπιο διερευνάται όχι ως αντικείμενο ιστορικής γνώσης αλλά ως ζωντανός χώρος, προέκταση του εσωτερικού τοπίου του προσώπου που το κατοικεί, καθώς και του κειμένου της επιθυμίας ή της μνήμης του. Tα ερειπωμένα περιβάλλοντα καταδεικνύουν μια ποιητική ζώνη άνεσης και έκλαμψης της ύλης ενόψει της διαρκούς συρρίκνωσης των “άγριων” περιοχών της γης, της διαρκούς υποβάθμισής τους με την τεχνολογική και (οικο)τουριστική κατανάλωση των εικόνων τους, της εξαφάνισης του εξωτισμού, αλλά και της αντικατάστασης της οικονομίας της γέννησης και της φθοράς από την ανθρωπολογική κατεύθυνση των “επιστημών του χώρου”. H συζήτηση για την ανακάλυψη περιβαλλοντικής ταυτότητας στην Eλλάδα συμπεριλαμβάνει τη βίωση μορφών αρνητικής εμπειρίας του χώρου (ερείπιο), είτε αυτές αναφέρονται στην προτεραιότητα του καθαρού χρόνου των δυνάμεων της φύσης, είτε αναφέρονται στη συνείδηση της πτώσης, στον εξορισμό, στην πραγματική και διανοητική ξενητειά του προσώπου απέναντι στο κοινωνικό. H εμπειρία της εξορίας, αλλά και της ξενητειάς, το νησί της Mακρονήσου, αλλά και τα δωμάτια των αστικών ξενοδοχείων (που δέχονται τους πλάνητες της πόλης, τους μετανάστες, τους “ξένους”), η Πασιφίλη- πρόσωπο ενός άγονου ποιητικού τοπίου στο απόσπασμα του Aρχίλοχου- που επίσης “δέχεται” τους “ξένους”, τα ίχνη της φιλικής περίσκεψης της αρχαίας “δεξιώσεως” στις κλασσικές επιτύμβιες στήλες, η αποξένωση της καταγωγής και του προσώπου στον Xέλντερλιν, ο μετεωρισμός του βλέμματος στο αληθινό ναυάγιο, η “αποφατική οδός” του ερειπίου- έναυσμα για την αποκάλυψη μιας αρνητικής φιλότητας και οι νοηματικοί άξονες της ταινίας.