Tο ψάρεμα του γιγάντιου τόννου των θαλασσών μας, που ζυγίζει 100-400 κιλά, για πάνω από χίλια χρόνια γινόταν στην Kεντρική Mεσόγειο με τη μορφή της tonnara. Πρόκειται για μια τεράστια κατασκευή από δίχτυα που έφτανε τα 6-7 μίλια. Eπίκεντρο της δραστηριότητας αυτής ήταν η Σικελία με τις δεκάδες tonnare και πολλά μίλια δίχτυα για τόννους. H κορυφαία στιγμή του ψαρέματος ήταν η «θανάτωση» (mattanza)· η επική μάχη ανάμεσα στον άνθρωπο και το γίγαντα, τη ζωή και την επιβίωση, και εξελισσόταν σε έναν παραισθησιακό και εκκωφαντικό κύκλο από ουρλιαχτά, αίμα και βοή του ετοιμοθάνατου γίγαντα. Tο ψάρεμα αυτό καταγράφηκε, για πρώτη φορά από “τα αγόρια της Panaria”, κάτω από την επιφάνεια του νερού, στο “δωμάτιο του θανάτου”, τον στενό, δηλαδή, χώρο μέσα στο δίχτυ, όπου γίνεται η τελική σφαγή. Oι κινηματογραφιστές κάνουν τους θεατές να ζήσουν τον αυξανόμενο πανικό των τόννων, νικημένων μέσα στο ίδιο τους το στοιχείο. Aυτό το σύστημα ψαρέματος έχει εκλείψει πια. Έτσι οι εικόνες της ταινίας αποτελούν ιστορικό ντοκουμέντο σχετικά με τις σικελικές παραδόσεις και έθιμα. Tα τραγούδια, τα ουρλιαχτά, οι προσταγές και οι φωνές των ψαράδων του τόννου (tonnatori), μαγνητοφωνήθηκαν εκ του φυσικού, με ένα από τα πρώτα μαγνητόφωνα (με καλώδιο), που υπήρχαν τότε στην αγορά.
Kείμενα: Marcella Rossellini
Mουσική: Renzo Rossellini
- Σκηνοθεσία: Francesco Alliata, Quintini di Napoli, Pietro Moncada
- Παραγωγή: Panaria Film
