Νήσος του Πάσχα, επιστροφή στο παρελθόν

Η νήσος του Πάσχα με τα τεράστια πέτρινα αγάλματα, τις βραχογραφίες και τις θεωρίες σχετικά με την προέλευσή τους, αποτελεί σήμερα ένα αρχέτυπο τεράστιας οικολογικής καταστροφής. Σύμφωνα με μια ευρέως αποδεκτή θεωρία, η καταστροφή των δασών για την κάλυψη της αυξημένης ζήτησης κορμών για τη μετακίνηση και τοποθέτηση των πελώριων αγαλμάτων, οδήγησε τελικά το νησί στο χάος, την πείνα, τον πόλεμο, τη βίαιη καταστροφή των αγαλμάτων, την εξαφάνιση του πολιτισμού και την σχεδόν ολοκληρωτική εξάλειψη του αυτόχθονου πληθυσμού. Είναι αξιόπιστη όμως αυτή η θεωρία; Ή μήπως βασίζεται σε μύθους που μετέφεραν οι λιγοστοί επιζώντες ενός πληθυσμού που είχε σχεδόν αφανιστεί από τους δουλέμπορους στα τέλη του 19ου και τις αρχές 20ού αιώνα; Έχει άραγε επιστημονική βάση;
Ο Nicolas Cauwe, έφορος στο Mουσείο Cinquantenaire των Βρυξελλών, με αφορμή την ιστορία ενός αγάλματος της Νήσου του Πάσχα, που έφερε στο Mουσείο ο βέλγος αρχαιολόγος Henri Lavachery το 1935, ξεκινά μια έρευνα σε συνεργασία με επιστήμονες του Γαλλικού Κέντρου Ερευνών, η οποία πρόκειται να ανατρέψει τις θεωρίες της καταστροφής. Αντίθετα, θα αποδείξει τη μοναδική ικανότητα των αυτόχθονων κατοίκων να προσαρμόζονται στις κλιματικές αλλαγές και να δημιουργούν προοδευτικά νέες κοινωνικές και θρησκευτικές δομές. Η ιστορία της νήσου του Πάσχα πρόκειται να ξαναγραφτεί. Είναι όμως έτοιμοι οι κάτοικοι να δεχτούν μια νέα εκδοχή του παρελθόντος τους;