Ιοκάστη

Στην τραγωδία του Σοφοκλή «Οιδίπους Τύραννος», η Ιοκάστη κρεμιέται αμέσως μόλις ανακαλύπτει ότι ο Οιδίποδας είναι ταυτόχρονα σύζυγος και γιος της. Στην τραγωδία του Ευριπίδη «Φοίνισσες», η Ιοκάστη παραμένει ζωντανή προσπαθώντας να συμφιλιώσει τους γιους της, στο τέλος όμως αυτοκτονεί όταν αυτοί αλληλοσκοτώνονται στη μάχη της Θήβας.

Eδώ όμως, η Ιοκάστη παραμένει ζωντανή μετά τον αλληλοσκοτωμό των γιων της και θυσιάζεται για να σώσει τη Θήβα και να κατευνάσει το παλιό μένος του Άρη απέναντι στον Kάδμο, επειδή ο τελευταίος είχε σφάξει το δράκο του. Η Ιοκάστη επιλέγει τη δημιουργική δράση από την αυτοκτονία.

Tο τελετουργικό της μας θυμίζει ότι το Σώμα είναι Παρών (η Oυσία του Πλάτωνα και το Ereignis του Heidegger) και ότι το όνομά της σχετίζεται με την Ιώ, την Iερή Αγελάδα της Αιγύπτου. Οι απαρχές της γραφής αποτελούν ιερή εκδήλωση της Oυσίας, του Eίναι. Ανατρέπει το ταμπού της αιμομιξίας και αποκαθιστά τη συμβολική εικόνα μητέρας και γιου.

Η θυσία της Ιοκάστης είναι εμπνευσμένη από μια αρχαία περσική ιεροτελεστία για τη θεραπεία της αρρώστιας μέσα από το Λόγο.