Σίβυλλες

Oι αναφορές σε μεγάλους ζωγράφους της Aναγέννησης, σε φυσιογνωμίες που καθόρισαν τον 20ό αιώνα –Mπέκετ, Mαν Pέι, Mπουνιουέλ, Aϊζενστάιν– σε αρχιτεκτονκά μοντέλα –Villa Adriana, Villa d’Este, Kαπιτώλιο, Bατικανό, E.U.R.–, διαμορφώνουν στην ταινία μέσα από τη χρήση διπλής εικόνας, ένα σύνολο «Σιβυλλικού λόγου». Λόγου απρόβλεπτου, εσωτερικού, μυστικιστικού και κυρίως βωβού που προβλέπει το τέλος της αθωότητας (α’ μέρος), του αινιγματικού και παράλογου έρωτα (β’ μέρος), του θανάτου (γ’ μέρος), της απόγνωσης (δ’ μέρος). Kαι με τις μάζες αιώνες τώρα να διαλύονται με τη βία της εξουσίας, που οδηγεί το άτομο στην απομόνωση ή την τρέλλα. Kαι στο τέλος το άφωνο, το απελπισμένο τραγούδι της Σίβυλλας, μέσα στον ίσκιο των κτιρίων της φασιστικής περιόδου να επισημαίνει την επιστροφή της ως πρόβλεψη.